Często słyszymy od absolwentów studiów wyższych, że mimo ukończonych studiów nie mogą znaleźć pracy. Zadają oni sobie i innym wtedy pytanie: „po co ja studiowałem tyle lat?”. Czasami nawet wnioski są jeszcze głębsze, że np. w wielu urzędach państwowych preferowane są osoby, które ukończyły szkoły średnie czy też tylko licencjat. Dlaczego? A mianowicie dlatego, gdyż inni pracownicy w tych urzędach niestety, ale nie mają wyższego wykształcenia. I taka osoba po studiach, po niedługim okresie wdrożenia, mogłaby być od niech lepsza, wydajniejsza, bo przecież bardziej wykwalifikowana.
A na dodatek może więcej oczekiwać od pracodawcy, ma większą świadomość tego, jakie są jej prawa. A ci, co pracują w urzędach od lat (najczęściej z protekcji), mogliby stracić pracę, bo nie mają stosownego wykształcenia. Okazuje się jednak, że tam nikt nie patrzy na efekty pracy kogoś bardziej wykształconego, pełnego innowacyjnych pomysłów, czasami nawet bardziej zaradnego dzięki swemu wykształceniu. I nagle dociera do ciebie świadomość, że mało istotne jest, że pracownik bez wiedzy i wykształcenia pełni swoje funkcje nieudolnie. Stąd to ogromne niezadowolenie ludzi z pracy urzędników państwowych. Ale na wszelki wypadek urzędy nie burzą wieloletniego porządku, układów, kumoterstwa a może nawet nepotyzmu.
Zatem czy kończenie wyższych uczelni ma na celu powiększanie listy bezrobotnych? Jeśli jesteś absolwentem wyższej uczelni i nie masz pracy – nie zrażaj się, ale gnaj do przodu. A decydentom naszego kraju odpowiedzialnym za edukację i gospodarkę, pozostawmy logikę rozumienia upowszechniania wyższych studiów w korelacji z możliwością znalezienia po studiach pracy.
