Najważniejszymi cechami środków w żegludze wodnej śródlądowej są: masowość, niewielka uniwersalność i specjalizacja oraz niski koszt wykonywania transportu. Biorąc pod uwagę masowość przewozów żegluga śródlądowa znajduje się na drugi miejscu, tuż za transportem morskim. Barki stosowane w przewozach międzynarodowych mają nośność od 800 do 3000 ton. Należy zwrócić uwagę, ze jeśli holuje się lub pcha kilka barek nośność wzrasta do 10 tys. ton. Żegluga śródlądowa charakteryzuje się niską uniwersalnością i specjalizacja środków transportu. Używane do przewozów barki są kryte lub otwarte, przeznaczane są do transportu sypkich, masowych ładunków jak: koks, ruda, węgiel, złom czy materiały budowlane. Zdarza się, że barki są przystosowane do transportu bardziej złożonych przesyłek, lecz najczęściej dzieje się tak w krajach z dużą popularnością żeglugi śródlądowej. Są to zwykle barki do transportu kontenerów lub paliwa. Niskie koszty wykorzystania żeglugi śródlądowej wiążą się przede wszystkim z faktem, że transport ten wymaga jedynie uiszczenia opłat związanych z wykorzystaniem urządzeń hydrotechnicznych (śluz i kanałów). W transporcie wodnym śródlądowym przewoźnik koszty procesu transportowego wiążą się jedynie z paliwem i wymienionymi opłatami.
